کمک بادبان غول‌پیکر به حرکت کشتی ۲۱ هزار تنی
تاریخ انتشار: ۳ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۹۱۶۸۸۷
یک بادبان به مساحت ۲۵۰ متر مربع که در واقع یک کایت طراحی شده برای کشتی‌ها است، می‌تواند ۲۰۰ متر در هوا به پرواز درآید تا بادهای پایدارتر و شدیدتر را بگیرد و کشتی را حرکت دهد.
به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، یک استارتاپ فرانسوی موسوم به Airseas با موفقیت یک کایت عظیم را آزمایش کرده است که می‌تواند به کشیدن کشتی‌های باری در اقیانوس اطلس کمک کند و پیشرفت قابل‌توجهی را برای صنعت کشتیرانی رقم بزند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بر اساس وبسایت خبری این شرکت، این کایت ویژه به نام Seawing به معنی «بال دریا» یک کایت پارافویلی ۲۷۰۰ فوت مربعی(۲۵۰ متر مربعی) است که به تازگی برای اولین بار در یک کشتی باری با وزن ۲۱ هزار و ۵۲۸ تن موسوم به Ville de Bordeaux آزمایش شده است.
«وینسنت برناتس»، مدیرعامل Airseas در بیانیه‌ای گفت: ما مفتخریم که راه‌حلی داریم که می‌تواند به کشتی‌ها در کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک کند و کربن‌زدایی بخش دریایی را در سال‌های آینده تسریع کند.
وی افزود: ما خوشحالیم که تأیید می‌کنیم که اکنون اولین نصب سیستم Seawing را برای مشتری خود تکمیل کرده‌ایم.
قرار است این سیستم در مجموع روی ۵۱ کشتی دیگر نصب شود.
همچنین قرار است Seawing روی یک کشتی باری بسیار بزرگ ۲۱۰ هزار تنی که از سوخت LNG نیرو می‌گیرد و هم اکنون در حال ساخت است، نصب شود. این کشتی در سال ۲۰۲۴ آماده می‌شود.
تکنولوژی کایت Seawing چیست؟
راه حل یکپارچه Seawing از فناوری چترهای نجات یا همان کایت‌های تفریحی با سیستم کنترل پرواز خودکار ایجاد و برای جذب و به کارگیری نیروی باد طراحی شده است.
این سیستم، ایمن، پاک، قابل اعتماد و جمع و جور است و می‌توان آن را به راحتی بر روی هر کشتی تجاری به منظور کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و کاهش مصرف سوخت به طور متوسط به اندازه ۲۰ درصد پیاده‌سازی کرد.
تجهیزات این سیستم به شکل مداوم و خودکار کنترل و نظارت می‌شود. همچنین برخاستن و فرود این کایت با کمک تجهیزاتی در عرشه به صورت خودکار انجام می‌شود.
چتر این کایت نیز طوری طراحی شده است که پروازی مستقل و ایده‌آل را مدیریت کند. رشته‌ای که چتر را به سیستم پایه در عرشه کشتی متصل می‌کند، میزان کشش را مدیریت می‌کند و داده‌ها را انتقال می‌دهد و همچنین به منظور به حداکثر رساندن قدرت سیستم و حفظ ایمنی، چتر را در حین پرواز هدایت می‌کند.
این فناوری دریانوردی فضای بسیار محدودی از عرشه کشتی را اشغال می‌کند که باعث می‌شود نصب آن آسان باشد.
در وبسایت شرکت سازنده آن آمده است: تقریباً می‌توان Seawing را روی همه انواع کشتی‌ها نصب کرد، چرا که محدودیت ارتفاع ندارد و مانع از عملیات بارگیری نمی‌شود.
گفتنی است که یک بادبان ایستا تنها یک دهم قدرت کشش Seawing را دارد. در حالی که Seawing به صورت پویا سرعت بیش از ۱۰۰ کیلومتر در ساعت را رقم می‌زند. این بادبان ۲۰۰ متر در هوا پرواز می‌کند تا بادهای تندتر و شدیدتر را بگیرد.
کربن زدایی از صنعت کشتیرانی
مشابه سهم ۳.۵ درصدی بخش هوانوردی در آلودگی جهانی بر اثر گازهای گلخانه‌ای، بخش کشتیرانی نیز سه درصد از آن را تولید می‌کند.
بر اساس کنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل متحد، کشتی‌های باری بیش از ۱۲ میلیارد تن بار را در سال ۲۰۱۸ جابه‌جا کردند که تقریباً سه برابر بیشتر از ۱۰ سال گذشته بوده است. پیش‌بینی می‌شود که این روند ادامه یابد، زیرا تجارت الکترونیک موجب افزایش تقاضا برای حمل و نقل دریایی شده است.
بنابراین بادبان Seawing این پتانسیل را دارد که تا حد زیادی بار را از روی دوش موتورهای کشتی‌های باری بردارد و وابستگی آنها به سوخت ناپاک دیزلی را کاهش دهد.
سازمان بین المللی دریانوردی هدفی را برای این صنعت تعیین کرده است که تا سال ۲۰۵۰ انتشار گازهای گلخانه‌ای توسط آن را به نصف کاهش دهد و Seawing گامی اساسی در این مسیر و تحقق این هدف است.
با این حال، این مفهوم جدید نیست، اما بهینه و جدیدترین نسخه از این نوآوری است. در حال حاضر ۲۱ کشتی بزرگ از این نوع بادبان‌ها یا نوآوری‌های دیگر مانند بال‌ها برای کمک به حرکت در دریا استفاده می‌کنند که نشان دهنده تاریخ طولانی بهره‌گیری از انرژی باد در بخش کشتیرانی است.
طبق گزارش انجمن بین المللی Windship، تا پایان سال ۲۰۲۳ بیش از ۵۰ کشتی بزرگ باری از انرژی باد استفاده خواهند کرد.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: بادبان کشتیرانی جهاد دانشگاهی دانشگاه تهران صندوق نوآوری و شکوفایی دانشجويان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شرکت های دانش بنیان دوشنبه های استارتاپی تولید دانش بنیان و اشتغال آفرین جهاد دانشگاهی دانشگاه تهران صندوق نوآوری و شکوفایی دانشجويان گازهای گلخانه ای کشتی ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۹۱۶۸۸۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سوخت گیری در آسمان چگونه و چقدر طول می‌کشد؟
نقش سوخت گیری هوایی را نمی‌توان در مدیریت عملیات‌های مدرن در میدان نبرد نادیده گرفت. توانایی سوخت رسان‌های هوایی در گسترش چشمگیر برد جت‌های جنگی، بمب افکن‌ها و هواپیماهای راهبردی باعث می‌شود که نیروی هوایی به میزان قابل توجهی برای مدت زمانی طولانی‌تر در آسمان باقی بماند.
به گزارش روزیاتو، سوخت‌گیری هوایی شامل یک هواپیما، معمولاً یک جت جنگنده، بمب‌افکن یا هواپیمای ترابری است، که سرعت خود را با عامل سوخت رسان یکسان کرده و در ادامه مستقیمأ در پشت و زیر یک سوخت رسان هوایی حرکت می‌کند، در ادامه معمولاً این سوخت رسان یک شلنگ یا خط سوخت‌گیری در ارتفاع بالا را برای انتقال سوخت جت به هواپیمای ثانویه آزاد می‌کند. برای مثال، نیروی هوایی ایالات متحده، ده‌ها سوخت رسان یا تانکر هوایی را در اختیار دارد که از عملیات‌های جنگی در سراسر جهان پشتیبانی می‌کنند.
با گذشت زمان، نخبه‌ترین نیروهای جنگی جهان سوخت‌گیری هوایی را به یک هنر پیشرفته تبدیل کرده‌اند. بسته به نوع هواپیما، می‌توان این کار را در چند دقیقه انجام داد. در این مقاله به بررسی دقیق‌تر سوخت گیری هوایی می‌پردازیم و دقیقا بررسی خواهیم کرد که سوخت گیری هواپیما در آسمان در شرایط مختلف چقدر طول می‌کشد.
یک مرور کلیقبل از بررسی فرآیند دقیق سوخت‌گیری هوا به هوا، مهم است که جزئیاتی در مورد خود سوخت رسان‌هایی هوایی بدانید. در حالی که بسیاری از نیروهای هوایی از پلتفرم‌های سوخت گیری هوا به هوا استفاده می‌کنند، نیروی هوایی ایالات متحده بدون شک گسترده‌ترین ناوگان سوخت رسانی هوایی را در اختیار دارد.
به طور سنتی، یک تانکر هوایی متشکل از هواپیمایی است که معمولاً از یک هواپیمای غیرنظامی مشتق شده است، هواپیمای که به شدت اصلاح شده تا امکان حمل و نقل مقادیر زیادی سوخت جت را فراهم کند. نیروی هوایی ایالات متحده تمام تانکر‌های هوایی زیر را در اختیار دارد:
این هواپیما‌ها همگی یک هدف منحصر به فرد داشته و برای سوخت گیری انواع مختلف هواپیما بهینه سازی شده اند. برای مثال، MC-۱۳۰J Commando II، عمدتاً با انجام سوخت‌گیری هوا به هوا برای هلیکوپتر‌ها و سایر روتور‌ها از نیروهای عملیات ویژه پشتیبانی می‌کند. تانکر‌های هوایی بزرگتر مانند KC-۱۳۵ Stratotanker در درجه اول برای سوخت گیری جنگنده‌های سنگین بهینه سازی شده اند.
فرآیند سوخت گیری هواییسوختگیری هوایی فرآیند جدیدی برای نیروی هوایی ایالات متحده نیست، زیرا بیش از ۱۰۰ سال است که وجود دارد. اولین تلاش موفقیت آمیز برای سوخت گیری هواپیما در هوا در ۲۷ ژوئن ۱۹۲۳، درست دو دهه پس از اختراع پرواز سنگین‌تر از هوا توسط برادران رایت انجام شد. بر اساس ادعای وزارت دفاع ایالات متحده، دو ستوان یکم سرویس هوایی ارتش، ویرجیل هاین و فرانک دبلیو سیفرت، با منتقل کردن بنزین از طریق شیلنگ گرانش به هواپیمای دیگری که توسط کاپیتان لاول اچ. اسمیت هدایت می‌شد، یک هواپیمای دوباله ملخ دار را سوخت گیری کردند. این اتفاق بلافاصله چشمان نیروی هوایی را به پتانسیل سوخت گیری هوا به هوا باز کرد.
با این حال، این فرآیند به شدت شبیه سوخت‌گیری هوا به هوا نیست که در اوایل دهه ۱۹۲۰ انجام شد و امروزه شامل سیستم‌های بسیار پیچیده‌تری می‌شود. علاوه بر این، سطح دقت مورد نیاز برای خلبانان برای اجرای موفقیت آمیز مانور سوخت گیری هوایی، جای کمی برای خطا باقی می‌گذارد. توالی پیچیده‌ای که برای سوخت‌گیری لازم است، با قرارگیری دقیق هر دو هواپیما در مجاورت یکدیگر آغاز می‌شود، و اغلب جت‌ها فقط ده متر یا کمی بیشتر از هم فاصله خواهند داشت.
این کار تقریباً همیشه در فضای محدود هوایی انجام می‌شود تا از دخالت هر هواپیمایی در فرآیند سوخت گیری جلوگیری شود. دو نوع سیستم مختلف برای سوخت گیری هوایی وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. سیستم boom یا بازوی متحرک اولین سیستم است و شامل یک هواپیمای گیرنده است که به یک بوم دراز شده در پشت یک هواپیمای سوخت رسان متصل می‌شود، که اجازه می‌دهد تا یک خط بین دو هواپیما ایجاد شود. هنگامی که اتصال ایمن به دست آمد، سوخت تحت فشار از تانکر هوایی به جت دریافت کننده پمپاژ می‌شود.
سیستم دوم، سیستم کاوند و قیف است که در آن هواپیمای دریافت کننده یک کاوند را به داخل یک قیف که از نفتکش دراز شده است، هدایت می‌کند. این روش همچنین می‌تواند یک اتصال ایمن برای انتقال سوخت ایجاد کند. یک فرد متخصص به نام افسر سوخت‌رسانی هوایی (ARO)، تمام عوامل مربوط به انتقال سوخت را نظارت و کنترل می‌کند و حجم و سرعت سوخت را طبق نیاز هواپیما تنظیم می‌کند. یک سیستم دوربین پیشرفته راهنمایی‌های بیشتری را در شرایط دید کمتر فراهم می‌کند و هواپیما مدت کوتاهی پس از سوخت گیری هوایی، برای از سرگیری ماموریتی که قبلا انجام می‌داد ارتباط خود را با سوخت رسان قطع می‌کند. در نتیجه، جای تعجب نیست که ایر فورس تایمز در تحلیل سوخت‌گیری هوا به هوا در سال ۲۰۱۶، این فرآیند را «آشوب سازمان‌یافته» نامید.
برای هواپیماهای بزرگتر، کل فرآیند معمولاً حدود ۱۰ دقیقه طول می‌کشد که برای بمب افکن‌های بین قاره‌ای مانند B-۵۲ Stratofortress استاندارد است. با این حال، برای جنگنده‌های کوچک‌تر، احتمالاً فقط نیمی از این زمان طول می‌کشد.
آینده سوخت گیری هواییآینده سوخت‌گیری هوا به هوا بدون شک مستلزم زمان سوخت‌گیری سریع‌تر و سریع‌تر خواهد بود، چیزی که مزیت قابل توجهی را در طول عملیات‌های جنگی ایجاد می‌کند. افزایش اتوماسیون این فرآیند به هدف بسیاری از نیروهای هوایی تبدیل شده است و ایرباس A۳۳۰ MRTT اولین هواپیمای سوخت رسانی است که سوخت‌گیری خودکار هوایی را معرفی کرد. این سیستم خودکار فرآیند سوخت گیری هوایی را با کاهش قابل توجه تعداد وظایف مدیریت شده توسط افسر سوخت‌رسانی هوایی ساده‌تر می‌کند. این سیستم یک فرآیند تشخیص تصویر پیشرفته‌ای را انجام می‌دهد تا موقعیت‌های فضایی هر دو هواپیما را به سرعت پردازش کرده و امکان تراز کردن سریع و دقیق یک خط سوخت گیری را فراهم کند.
بر اساس گزارش ها، این سیستم هنوز برای استفاده در طول روز تایید شده است که نشان از کارآیی فوق العاده اش دارد. اما نیاز به تحقیقات و تست‌های بیشتری وجود دارد تا اطمینان حاصل شود که توانمندی سوخت گیری اتوماتیک را می‌تواند برای شرایط آب و هوایی و دید نامناسب به کار گرفت.
حادثه تلخ برای جوان معلول ساروی که نخبه دانشگاه بود